Jack the Ripper

Έγινε διάσημος με πέντε φόνους.
Πέντε ιερόδουλες στους δρόμους του Λονδίνου
κι όλη η Ευρώπη ξεσηκώθηκε.
Σήμερα ούτε μονόστηλο στην Καθημερινή
δεν θα κατάφερνε.

Υποσημείωση

Τρεισήμισι χιλιάδες αδικοσκοτωμένοι στον Άγιο Ραφαήλ
άλλες δυο χιλιάδες στην Ακτή του Ηλίου
κι αυτή ήταν μόνο η πρώτη επίθεση.
Μισό εκατομμύριο χαράμισαν οι δύο Ισπανίες
κι εμείς ακόμη κλαίμε το Καμίνο ντε λα Φουέντε.
Κύριοι,
δε φάγανε μόνο τον κακορίζικο τον Λόρκα.

La nina bonita

1936
R.I.P.

Δεν είχε ξημερώσει ακόμη
Έσκαβαν με λύσσα
σαν να ήθελαν να την εκδικηθούν
Φτυάρια κι αξίνες ένας παλμός
-η καρδιά της όμορφης παιδίσκης.

Όταν αποτελείωσαν πια
στήθηκαν σειρά μπρος στα σκαμένα.
Δεν έφταν' ο ιδρώτας
- ήθελε κι αίμα η καρδιά.

EVA

Κόκκινα κατακόκκινα μαλλιά
πεταμένα πάνω σε γκρίζους ώμους
λαγοκοιμούνται
περιμένοντας τον επόμενο βρωμιάρη
να τ'αρπάξει
23 24 25
Τι σημασία έχει;
Ο απλήρωτός της χρόνος δεν μετράει.

(-)

Όσο σ' αγαπώ
θα σε πληγώνω.
Κι εσύ εμένα.
Κι αυτός.
Κι ο άλλος.
Είμαστε ανίκανοι ακόμη και γι' αγάπη.
Κάτι ξεχαρβαλωμένα μισόλογα
με το νόημα χαμένο στο κενό.

Μάιος 2007

Εμένα η πατρίδα μου,

ξεκινάει απ' τα πέτρινα σκαλιά δημοτικού
κι ως το χαγιάτι σου δραχμές τριάντα και μια ηλιαχτίδα απόσταση.
Κραυγή τριγωνική κατά το βάθος, ευγνωμοσύνης ή εκδίκησης δεν ξέρω.
Μόνο χορδές παντού/ σπασμένες μουσικές/ ιλλίγγου αγγίγματα,
πέφτουν παραπατώντας πάνω σ' αλαλλαγμούς φυγόκεντρης απώλειας.

Μια γούβα πράσινο νεράκι η πατρίδα μου εξατμίστηκε.

Πρώτη Φορά

"Καλημέρα...
de profundis... πάντα"

Έτσι είν' οι έρωτες
έχουν βάθος, τρυφερότητα, αιωνιότητα
για λίγο.

Ύστερα
έρχεται η καληνύχτα
τα δάκρυα, ο πόνος, η δίψα
για περισσότερο.

Τότε
βλέπεις τί σημαίνει
"εκ βαθέων".

Καλημερ'νό

Λάλλησε κόκκορα.
Ξελαρυγγιάσου, φούσκωσε,
σήκωνε τον τόπο.

Και ρόιδο να τα κάνεις
το χώμα θα σε φάει.

Σ' εσένα

Δεν με νοιάζει
αν με πεις κακό ποιητή.
Ούτε κακή παρέα.

Μόνο κακός άνθρωπος
καίγομαι να μην πεις.

Ελεύθερος χρόνος

Η νύχτα το κολαστήριο μου.
Εκεί με περικυκλώνει και με βιάζει.
Ανιχνεύω στα ψηλαφητά σκιές φαντάσματα υγρασίες
Σαν κι εκείνο το παιχνίδι
που βάζεις το χέρι σου τυφλά σε μια χαρτοσακούλα
και μαντεύεις.
Δουλευω δουλεύω δουλ εύω ευω ευω...
Βουίζει το κεφάλι μου
χίλιες μέλισσες εργάτες το δευτερόλεπτο
σε λίγο, να δεις, θα ξεχάσω τί ξεκίνησα να γράψω.
Με κοιτάζει το ρολόι κατάματα.
-Καταδότη ρουφιάνε ξεδιάντροπε!
Οι δείχτες του με βρίσκουν στο δόξα πατρί
και τυφλώνομαι.
Μαγκώνω μια λέξη
και την κάνω σφεντόνα στα κουτουρού.
Τελιώνουν κι αυτές...
Σπάνια πια να μπει καμιά απ’ το τζάμι:
«αναξιόπιστος» «ξυλάρμενο» «κουκιά»,
πόσα να δείξει ένας φωταγωγός;
Πιάνω μια κατακόκκινη
και την καταπίνω στο στεγνό. Έρωτας.
Σαν ετοιματζίδικο πλατεία Κάννιγγος.
Άλλη. Φόνος. Τζίφος κι αυτή.
Θα σε νικήσω, θα σε λιανίσω θα σε σκι θα σε θα σε
Απέθαντος.
Λερναίος.
Με κρατάει πετρωμένη στο «σκοπεύσατε»
με τ’ άντερά μου περασμένα στο λαιμό
τριάντα χρόνια.
Αρρωστάκι. Σαδιστής.

Τελευταία ευκαιρία:

Θάνατος.

Κυρίες και κύριοι νενικήκαμεν-
καλό σας βράδυ.

Χαμένου Χρόνου

Aγαπητό μου υποσυνείδητο,
εσύ που τόσες με θρέφεις απουσίες
γιατί ποτέ σου δεν με γλύτωσες
από μια επερχόμενη απώλεια;

Αφού το βλέπεις πρωτύτερα
πώς κάποιες συνθήκες
μπορούν να οδηγούν
μόνο σε θάνατο.

Αντί στεφάνι

1η Μαίου 1851

Franz Xaver WINTERHALTER,
(Menzeschwand 1805- Frkankfurt 1873)
Λάδι σε Καμβά, Βασιλική Συλλογή, Windsor.
_____________________
Η πρώτη Μαίου υπήρχε πολύ πριν την εργατική Πρωτομαγιά,
όπως όλες οι θυσίες προϋπάρχουν του διαφωτιστικού τους ιδεώδους.
Να το θυμάμαι όποτε νομίζω πως ανακαλύπτω εκ νέου τον τροχό.