Όπως Κοιμάσαι

Σατισμένη η στιγμή ακινητοποιείται σαν να πιάστηκε σε
δίχτυα φωτογραφικού φακού. Ο τοίχος την ακολουθεί,
αφοπλισμένος κι αυτός, υποχωρώντας σε μια βαθιά
υπόκλιση. Το φως σκοντάφτει στα πιο ψηλά κυρτά και
στις κορφές και κοκκαλώνει- μάτια ζαρκάδια εθνικής οδού.
Τίποτε δεν κινείται. Όλα
- κι η επιφύλαξη ακόμη-
στημένα σ' επιφυλακή.


Λογικό.
Πού ακούστηκε να κοιμούνται οι άγγελοι
στα χέρια των ανθρώπων;

Λαβύρινθος

Της απουσίας τα δύο άκρα εν χορώ...
Άκρες του μίτου σου, Αριάδνη, που εκκρεμούν.
Ίδια φορτία, ίδιο βάρος,
κοινή η θλίψη της απώθησης που τες βαραίνει.

Οι πόλοι κοινωνούν νυκτίως
με σιωπηλές φωνές ηλεκτρικές
και λογιών απρόσωπα πλήκτρα.

Η μόνη που θυμάμαι μυρωδιά
είναι στην πίκρα του τελευταίου μου τσιγάρου.
Η μόνη γεύση ένα αντίο αρμυρό
ίδρως απόκοσμος μιας μάνας παρουσίας που απέπνευσε.
Απόμακρη της ελπίδας η ακατέργαστη κραυγή.

Καλύτερα να μας άφηνες
να χαθούμε απ' την αρχή, Κυρά,
παρά που με τέτοιες ανεκλπήρωτες ελπίδες μας βασάνισες.

Του ΑΜ

Το ποίημα αυτό το έγραψε κάποιος άλλος όχι εγώ. Είχα την τύχη να το διαβάσω απόψε. Είναι σε πολύ αρχικό στάδιο ακόμη αλλά μου άρεσε πολύ η συνειρμική κλωστή του κι έτσι το παραθέττω:

48

Περίεργο πράγμα!
Πιάσαμε τα δύο άκρα και τα 'χουμε ξεχειλώσει
Απο τη μια η απουσία-απο την άλλη, ξανά η απουσία!

Περίεργο πράγμα!
Δεν είναι καλό ή κακό -είναι απλά περίεργο...
Μα μέσα στην αμφιβολία του-γιατί φυσάει στραβά;
Να τος και ο Κρόνος ήρθε να μας το δείξει-
Το δις σοφέ μου άμοιρε τι σου ρθε να το κάνεις;

Συγνώμη κε Shroedinger μα δεν ξέρω τι κάνει η γάτα...