Ακολουθώντας τη φυγή

...κι εγώ η άδεια η λίγη
νόμισα πως το καταφύγιο
θά 'ναι ο έρωτας
είτε και η νιότη
όταν τα βρήκα
το πρωί στο μαξιλάρι μου
μαζί τα δυό
κλειστά στο μονοκοτυλήδονό τους
τί απελπισία τότε
να καταλάβω - αργά-
πως δεν τ'αντέχει αυτά
το τζούφιο μου κουφάρι...

No comments:


...ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...