Τραυλίσματα

Και τώρα τί κάνουμε;

Έζησε η μάνα... δόξα Σου μεγάλη!
Μόνο που δεν μου είπες
πώς τώρα να πλεύσω
με τόση λίγη που μου άφησες ψυχή.

Να 'ταν κι ο γιαλός λίγο στραβός
τουλάχιστον- να μην ντρεπόμουνα
το λίγο που ξανοίχτηκε
από του βάθους μου τ'απέραντο κενό.

Στο από πριν έτσι που χάθηκα
δεν έχει δρόμο για μισεμό.
Στραβά αρμενίζω- έχεις Εσύ...
Μονάχα εγώ δεν έχω...

Απ'έξω καρυδότσουφλα και μέσα
τσίχλες μέντα πλαστική και λίγο χιόνι...
Ό,τι έμεινε για να θυμίζει
πως ήμουνα κι εγώ παιδί-

το μυστικό μου ενός ανθρώπου
που γεννήθηκε και ξέχασε να ζήσει.
Καλή της σιωπής Σου η νηνεμία
αλλά στείλε και κανένα μικροπρόβλημα,
έτσι για φάρο...