Αποξένωση

Δεν έχω μάνα πατέρα παιδί αδέλφια.
Είχα.
Τα παράτησα.
Για να γυρίσω τάχα επιτυχημένη
φορώντας στο λαιμό τις πληρωμές,
ιδρώτες πελατών απ’ τα μπουρδέλα,
και χαμόγελα ναρκωτικά σκουλαρίκια
τριγύρω στα βλέφαρα να τυφλώνομαι πρώτη εγώ
και να μη θυμάμαι
να γουστάρω.
Για να μπορούμε έτσι μαζί και καλύτερα χώρια.

Τούτη τη σαπίλα δεδουλευμένη κι ακριβοπληρωμένη,
μ’όλο τον φόβο της πολυβόλου μοναξιάς,
τη δώρισα με κόκκινη καλλυντική κορδέλα
στον πυρήνα που με πέταξε απροσάρμοστο νόθο
και τώρα δεν τους βλέπω.

Με τί μάτια να σε δω πατέρα;
Με τί χερια να σε πάρω αγκαλιά παιδί μου;
Με τί ανάστημα ν’ανέβω τα σκαλιά
της σφουγγαρίστρας σου μανούλα;

Και στα πιο ψηλά
και στα πιο χαμηλά κουφώματα
βρίσκει η καρδιά μου.
Και το κεφάλι μου λιωμένο
σε μια βαθιά υπόκλιση κωλοφεράντζα,
να χάσκει το τρύπιο μου,
βρίσκει παντού.
Σε ταβάνια φιλιά υποχρεώσεις και ψέμματα.

Για να γίνω σαν και σας
όπως σας νόμισα.
Αλλά είχα αγοράσει χαλασμένο φιλμ φωτογραφίας καραμέλα
απ’ το περίπτερο που τό ‘χε δει ήδη πολλά καντάρια παραμόρφωση
και χάθηκα στον δρόμο, ή στη σελήνη γυαλιστερή πόρτα ορθάκλειστη,
ή στα μαγνητικά νέον που εκπέμπουν οι βιτρίνες.

Για να γίνω αλλιώτικη όπως νόμισα.
Για να έχω κάτι παραπάνω.
Για να μπορώ κάτι περισσότερο.
Για να αξίζω μιαν υπεραξία πιο γαλανή
να μη λυπάμαι που ποτέ δεν είδα κόκκινο.

Για να παίξουμε μαζί το μόνο παιχνίδι που μου μάθατε
με τις διακρίσεις να σφίγγουν τους καρπούς μου χειροπέδες
και τις πολυτελείς μου αξιώσεις
να με γαμάνε αλύπητα στο στέρνο.

....και πουλήθηκα μάνα....
Με το ίδιο πωλητήριο. Το δικό μας λέω. Το οικογενειακό μας.

Για να μάθω καλά την τέχνη σου
να τρώω το κενό μου σουβλάκι στο κρεββάτι
κοιτώντας παραπληροφόρηση πισωκολλητό ως τις έντεκα
κι ύστερα να το βάζω στην πόρτα να διώχνει τα όνειρα.

Μονο τέτοια φετίχ έμαθα να παίζω
κερδίζοντας παρτίδες αδιάκοπες μέχρι να σε σκίσω
στο παιχνίδι σου το ίδιο και να μείνω ανάπηρη και να μή σ’ έχω.

Με τι μάτια νά ‘ρθω να σ’ αγκαλιάσω, τώρα
που τα πούλησα και πήρα κάλτσες δίχτυα των βημάτων μου
να δένουν την τιμή μου στο κατάρτι του κέρδους;

Δεν έχω μάνα
πατέρα παιδί αδελφή αδελφό
Αδελφέ...

10 comments:

Θεοδόσης Βολκώφ said...

‘Ξεφυλλίζω‘ το μλογκ σου, Ναταλία... Καλησπερίζω και απειλώ να επιστρέψω δριμύτερος...


Βολκώφ

Ναταλια Καππα said...

Καλησπέρα Βολκώφ!
...το ελπίζω...

Socrates Xenos said...

Έτσι να γράφεις
Να συνοφρυώνονται οι λειψοί
Της αγάπης
Έτσι να μας γράφεις
δίχως φουλάρια γηρασμένου λαιμού
Έτσι
όπως βγαίνει η ποίηση
με καινούρια πόδια απ` τη θεραπεία
και ψάχνει ταξί
χαράματα στη λεωφόρο

χαλυβδωμένο μας σπουργίτι
που παίζεις στα δάκτυλα τα δάκτυλα κι οριοθετούν εποχή

κανένα αεροβόλο δεν μπορεί πια να σε πετύχει

Επίτρεψέ μου
είν` ωραία
που ζεις στις μέρες μας

Ιωαννα said...

Κομματια ενοχών τ ουρανιο ( τοξο ) εκλαιγε .

Δεν έχω μάνα
πατέρα αδελφή αδελφό
Αδελφή ...

Σημερα πηρες και το ΕΥ


Ιωαννα

Anonymous said...

Eίσαι ωραία Ναταλία
meril

Anonymous said...

Πολύ δυνατό ποίημα... Μπράβο. Ξεχειλίζει οργή και παράπονο μαζί.

vel...

Ναταλια Καππα said...

@Ιωάννα
οι μαργαρίτες σου και το δάκρυ που αφήνεις στο φύλλο που διαβάζω... η ανάγκη μου να πω "τούτο με γέμισε"... αυτά με κάνουν να σ'ευχαριστώ ακόμη πιο πολύ για τα καλά σου λόγια.

@meril et vel
ευχαριστώ για την επίσκεψη κορίτσια!
Τιμή μου :)))

Θεοδόσης Βολκώφ said...

Ναταλία και Κατερίνα - δυο δίδυμες με διαφορά είκοσι τόσα χρόνια...


Καλησπέρα, κοίτα να γυρίσεις γρήγορα...


Βολκώφ

Αλέξανδρος Μ said...

Aa' lle kaim naa vee' tiri vee' i' giliath en i' dome

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Μετά από αυτό το κεντίδι, αναρωτιέμαι γιατί άραγε τόλμησα και ξεδίπλωσα δικό μου ...τσίτινο ποανί...


...ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...