Κλοπιμαία

"Μωρά που κλαίνε στις κώχες των ματιών οι θλίψεις "

[...]

"Και όσο θα σας μιλώ
τα μάτια μου θα είναι η αλήθεια των χεριών μου."

Από το Εύκολες Μαργαρίτες της Ιωάννας Γ., http://iwannagkarosi.blogspot.com/

Γιατί είμαστε και στην ενοχή και στην θλίψη
και στον τραυματισμό αυτόχειρες

1 comment:

Θ. Βοριάς said...

Εκεί βρήκα έναν ουρανό που στράγγιζε το σώμα του!

Έπεσαν φτερά ελπίδων,
αιωρούνται σπίθες βλεμμάτων.

Στράγγισε όλο το σκοτάδι του
σε τεράστια μπαλωμένα σύννεφα
που ωστόσο δεν τους έλλειπαν οι τρύπες.
Κι όπως έμαθα να κλέβω,
ως εκεί έφτασα,
έφτασα να κλέψω και σκοτάδι.


...ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...