Άρτεμις (σχέδιο β΄)

Τούτη η άμμος
που αγκάλιασε χίλιες κλωτσιές
της παιδικής μου φτέρνας,
που σφούγγισε ρυάκι δάκρυα
ανήλικων ερώτων΄
αυτή ίσως να μου αναλογεί.

Από τούτο τ'απανέμι
πελαγοδρόμησα να ψάξω την Ιδέα.
Μια φαρέτρα ξεχυλισμένη αφοβιά.
Πιάστηκα στα χέρια με τις λέξεις
και πολεμόχαρη λογχίζοντάς τες
κόντρα στο δρολάπι του καιρού,
θάρρεσα τες σκλαβώνω...

Με χέρια αιώνες γερασμένα,
κι έναν ρόζο μαργαριτάρι στο δεξί,
ξεβράστηκα πίσω εδώ
παλεύοντας να μιλήσω μια πέτρα.
Δυό λόγια απλά.
Κι αδειάζω την ψυχή μου χούφτες
στην ίδια άμμο.