Σφηνωθήκαμε
παράκεντρα λιγάκι σε μιαν ώρα.
Τα χέρια σμίξανε διπλανές ψιχάλες
κι οι ανάσες σφιχταγκαλιασμένες.
Στο διπλανό παγκάκι
περιμένει τουρτουρίζοντας ο χρόνος.
Τεντώνει υπομονετικά τη νήπια στιγμή.
Πιο πέρα, μιλημένος,
παραμονεύει ο πέτρινος κροκόδειλος της λήθης
-έχει άλλες συμμαχίες ο καιρός.
Στον Πέτρο Wasńiewski

...ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...