Με χορούς κυκλωτικούς

Υπάρχω ύπαρξη συσσίφεια.
Στρόβιλος ατέρμονος μέχρι το μαύρο,
ν’ανασκαλεύω τα ίδια αδιέξοδα
που από μικρή έχω ντυθεί.
Κλαίγοντας την ίδια φρίκη,
ανασαίνοντας τον ίδιο πόνο,
μασουλώντας το ίδιο το σώψυχό μου τ’άδειο
κάθε γαμημένο πρωί. Κύκλος.

Το είναι μου όλο μια χούφτα χώμα.
Σκόνη που τη γεννά το σώμα μου εκείνο
που από την πρώτη μου στιγμή το ζώθηκα κελί.
Που φυτρώνει από το δέρμα μου,
που ξεπετιέται απ’ την ανάσα μου,
που απ’ τον ιδρώτα του ίδιου μου του κόπου ξεγεννιέται
παραφυλώντας να με λιώσει. Να πάρει σειρά
του επόμενου η κωλοσκόνη. Κι άλλος κύκλος.

Όχι, που νόμισα ότι θα κάνω ντου και θα γλυτώσω!
Κύκλος η ύπαρξή μου, κύκλος κι η καταδίκη μου.