τα λόγια μου

Τα λόγια μου δεν είναι όμορφα,
ελεεινή απόξεση μιας σαπισμένης μήτρας,
λεκέδες φλόκια, ξεραμένη πληγή στα στήθια λήθη.
Είμαι μια αποβολή Τετάρτη μεσημέρι ένα τσιγάρο εξ' από 'δω.
Ίριδες κουμπότρυπες στα μάτια -πόνεσα να σε κοιτώ-
ώρες που στροβιλίζομαι αιμόφυρτες φλέβες απουσίες.
Σακατεμένη, σου λέω, από μικρή στο ύψος της καρδιάς.
Άγκυρα. Δόκανο. Φρεσκοσφαγμένο αρνάκι στο γρασίδι.

Μή με κοιτάς έτσι! Τί κοιτάς; Σακατεμένη!
Είναι που δεν αντέχω άλλο.

3 comments:

Anonymous said...

Εκ των υστέρων, κρίνω ότι μάλλον υπήρξε ευτύχημα το ότι δεν καρποφόρησε η εγκυμονούσα δημοσιογραφική καριέρα εμπλοκή σου σε εκείνο το περιοδικό που συζητούσαμε πριν κάτι αιώνες στα Εξάρχεια.

Τα σέβη μου. Συγγνώμη για την κρυπτική αναφορά στο μακρινό παρελθόν--τα κάνουν κάτι τέτοια ορισμένοι γεροπαράξενοι.

Anonymous said...

Ή προχώρησε, τότε που συζητάγατε με τον Π.; Πω, πω. Το αλτσχάιμερ μου χτυπάει ήδη την πόρτα, μου φαίνεται.

mplim-mplom said...

διαβάζοντας τα ποιήματά σου, αναρωτιόμουν αν αυτά για τα οποία γράφεις είναι τόσο ξεκάθαρα στο μυαλό σου όσο και στο "χαρτί"-χαζή απορία, το παραδέχομαι.

Ωραία που σε ανακάλυψα.


...ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...