Στα 16-17

Εσύ τα μεσημέρια ήθελες ησυχία,
παντός τύπου ειδήσεις τ’ απογεύματα,
τηγανίσματα συνέχεια,
και να βαριόμαστε παρέα στην αυλή.
-Αμερικανιές οικογενειακής θαλπωρής
(κι έλεγες πως εγώ βλέπω πολλή τηλεόραση).

Εγώ τα μεσημέρια ήθελα, βεβαίως, φασαρία,
παντός τύπου συγκινήσεις τ’απογεύματα,
και αλκοολικές συνευρέσεις στα μπαράκια-
όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά- ψευτοαυτονομήσεις.
(έβλεπά πολύ σινεμά)

Με ήθελες εκεί και θύμωνα, πνιγόμουν.
Δε σε ήθελα μαζί μου πουθενά
και θύμωνες, λυπόσουν.
Κάθε νύχτα δεν κοιμόσουν αν δε γύριζα.
Και κάθε νύχτα εγώ δε γύριζα αν δεν είχες κοιμηθεί.

Ήθελα τότε,
να είμαι απέναντι σου, όπως οι άλλοι,
που δεν τους κράταγες σφιχτά με την παχύρευστη αγάπη σου
κι είχες για τη ζωή τους όλες τις φιλελεύθερες απόψεις.
(Ξένο το ξένο το παιδί)

Ε, μετά ενηλικιώθηκα- και καλά.
Κι όμως, ρε ‘σύ μάνα, να σου πώ;
Καλά ήτανε μωρέ
-είχα και πισινή.

4 comments:

ioeu said...

Σκληρά τρυφερό...ή τρυφερά σκληρό?
Πάντως ωραίο!

stefanos said...

ωπ!
τι μπατσάκι με χαμόγελο ήταν αυτό;

:-)

Sylana-esther said...

γλυκόπικρο, ωραίο..

Anonymous said...

ginetai antiliptos o rolos tis manas stin efivia kai prospathei i mousa na zisei auta pou ehei hasei i pou den ehei geutei, alla i stigmi, o hronos kai to potami tha paramenoun apiasta


...ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...