Ερωτικό

Ακούστηκα από μακριά βουή.
Ρυθμός αρχαίος φυσικός όπως χτυπά σφυρί στ' αμόνι και πελέκι στο κλαδί.
Πλησίαζα κι αχνοφαινόταν το μανιτάρι σκόνη που ξυπνούσα -ένας χαλασμός πυρηνικός αναταράζοντάς την ως τη ρίζα.
Φώναξα:
Είμαι ο Βασιλιάς ο Αθάνατος του Πόνου, ο Δαμαστής των Λέξεων, ο Δαίμονας, ο Κένταυρος, ο Ήρωας, ο Ακόμη Χλωρός... Ο Αναγκαίος
Κι έμοιασε η κραυγή κρυστάλλινη αλήθεια κι αφέθηκα στα μάγια-
αναγκαιότερος του νερού, της πέτρας, του φωτός.
Αναγκαιότερος της θέλησης εγώ, τη λύγισα.
Έφτασα κραδαίνοντας, σπαθί μου, το δώρο της Φωτιάς.
Ζητούσα γη και ύδωρ.
Φορούσα ένα πλατύ χαμόγελο όλο κυνόδοντες, μια υπόνοια καλύτερων καιρών, κι ένα όνειρο που μ' έκαιγε στα στήθια.
Μάρσαρε απ' το στόμα μου ένας λίβαςπου ψιθυρούσε λόγια διάσπαρτα κι εκείνη άκουσε ποιός ξέρει τί... ευτυχία....
Θρυμματίστηκε στα στρογγυλά μου δάχτυλα και γονυκλινής μ'ευχαρίστησε που απ' όλα τα ελέη διάλεξα το δικό της να ζητήσω.
Βάλθηκε να μου δείξει πως τ'αξίζει.
Χαύνοι κι οκνοί οι άνθρωποι- καλά τους λέω- ορθάνοιχτη με δέχτηκε.
Πρόστυχες και νεκρές οι γυναίκες- καλά τις λέω- με λύσσα με φρόντισε.
Και μ΄όλη την ψίχα της μού 'πλεκε νυχθημερόν τα γλυκερά στεφάνια της του έρωτα, του πόθου και του πάθους- απολογούμενη βεβαίως τ'ανάξιό της λίγο διαρκώς.
Ούτε μου ζήτησε καταγωγή ούτε και μπόρεσε το προφανές να δει.
Δέχτηκε με βουλιμία του Δαναού το δώρο:
Πυρ το Εξώτερο που έσερνε θρέμματα της Πανδώρας,
και διαμελίστηκε
μικρά μικρά σφαιρίδιασπαρτά στα πόδια μου. Μια φρικιαστική λασπωμένη αιμοραγία.
Ακροπάτησα προς τα πίσω κι ύστερα εμπρός, κι όλο και πιο βαριά πατώντας έφυγα φτύνοντας μ' αηδία ο χαλαστής το χάλασμά μου.
Έτσι είναι.
Πήρε αυτή ό,τι άξιζε. Γίνηκα κι εγώ ό,τι αξίζω.