Για μια φίλη

Δεν ήτανε παράξενο που είπες πια νησάφι.
Αναμενόμενο να φύγεις-
και τόσο που άντεξες ήταν πολύ.
Δύσκολοι καιροί για ευαισθησίες.

Κάτι οι καιροί - κάτι το ρέμα - έλειπα κι εγώ...
Όχι. Δεν ήταν διόλου παράξενο.

Όταν το πρωί χαιρετηθήκαμε
απολύτως το εννοούσα
το χαμόγελό μου.

Αργότερα,
τ΄απόβραδο,
ξύπνησε στο μυαλό μου
εκείνος ο σχολικός Καβάφης
σέρνωντας φαντάσματα ρημαγμένης πόλης
κι άδειας αλάνας με γκρεμό...

Καλά να φύγεις.
Μ' αν είν' η ίδια κακουχία;

Μάλλον ειν' αργά για να σου πω
να φυλαχτείς.
Μόνο που σκέφτομαι
πώς θα γυρίσεις έτσι μόνη
μεταμεσονυχτίως...