Αρχαία Πτώματα

Πόσο χαριτωμένα σπάζει ένα πόδι;
ή χέρι; ή άλλο κόκκαλο;
Και πόσο τακτικά ξαναχτίζεται
κι αντέχει πέρα από το θάνατο
ν' αγκαλιάζει το κάταγμά του αυτό και να υπάρχει;

Αυτό το λέω για σας τους αγαπητικούς!
Πόσες αγάπες να ξεθάβει τάχα ένας αρχαιολόγος;
ή σκύλος; ή άλλο σκάψιμο;
Και πόσο πιο έυκολα, με δύο λέξεις,
ραγίζει μια αγάπη από 'να παλιοκόκκαλο;

6 comments:

Αλέξανδρος Μ said...

http://dsc.discovery.com/news/2007/02/13/gallery
/skeleton_zoom.jpg

Ναταλια Καππα said...

Αγκαλιασμένοι σκελετοί κοιμήθηκαν μαζί με μιαν ανάσα- δεν περιμένω εγώ τέτοιες αιωνιότητες και είναι λίγες και σπάνιες... αλλά δέχομαι την οπτική σου- οκ.

Αλέξανδρος Μ said...

Ο Α ήταν δρομέας ταχύτατος
ερασιτέχνης μεν-
με την πλήρη έννοια του όρου δε.
Πάνω σε μια διαδρομή του έσπασε το πόδι και αγνοώντας το σηκώθηκε
και συνέχισε να τρέχει.
Μάταια όμως!
Τι άσχημο να τον πονά αυτό που αγαπάει!
Να τρέξει πλέον δεν μπορεί
κουτσαίνωντας συνεχίζει.
Μα το κουτσό δεν το αγαπά
το τρέξιμο του αρέσει!
Έτσι σε γύψο το βάλε για κανα δυο μήνες.
Κι απο τότε ξανάρχισε το δρομέα να
παριστάνει,
κι ας υπήρχε ένας μικρός ,παλιός στο πόδι πόνος...

Socrates Xenos said...

Πόσο γρήγορα απ` το μακριά ήσουν εδώ!
Καλησπέρα Ναταλία

*Το ξέρεις βέβαια ότι μας χρωστάς ποιήματα.Παραστράτα κάπου κάπου σε παρακαλώ

ioeu said...

επιτέλους!άνοιξη!

Θεοδόσης Βολκώφ said...

Καλησπέρες...


Βολκώφ


...ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...