Ελεύθερος χρόνος

Η νύχτα το κολαστήριο μου.
Εκεί με περικυκλώνει και με βιάζει.
Ανιχνεύω στα ψηλαφητά σκιές φαντάσματα υγρασίες
Σαν κι εκείνο το παιχνίδι
που βάζεις το χέρι σου τυφλά σε μια χαρτοσακούλα
και μαντεύεις.
Δουλευω δουλεύω δουλ εύω ευω ευω...
Βουίζει το κεφάλι μου
χίλιες μέλισσες εργάτες το δευτερόλεπτο
σε λίγο, να δεις, θα ξεχάσω τί ξεκίνησα να γράψω.
Με κοιτάζει το ρολόι κατάματα.
-Καταδότη ρουφιάνε ξεδιάντροπε!
Οι δείχτες του με βρίσκουν στο δόξα πατρί
και τυφλώνομαι.
Μαγκώνω μια λέξη
και την κάνω σφεντόνα στα κουτουρού.
Τελιώνουν κι αυτές...
Σπάνια πια να μπει καμιά απ’ το τζάμι:
«αναξιόπιστος» «ξυλάρμενο» «κουκιά»,
πόσα να δείξει ένας φωταγωγός;
Πιάνω μια κατακόκκινη
και την καταπίνω στο στεγνό. Έρωτας.
Σαν ετοιματζίδικο πλατεία Κάννιγγος.
Άλλη. Φόνος. Τζίφος κι αυτή.
Θα σε νικήσω, θα σε λιανίσω θα σε σκι θα σε θα σε
Απέθαντος.
Λερναίος.
Με κρατάει πετρωμένη στο «σκοπεύσατε»
με τ’ άντερά μου περασμένα στο λαιμό
τριάντα χρόνια.
Αρρωστάκι. Σαδιστής.

Τελευταία ευκαιρία:

Θάνατος.

Κυρίες και κύριοι νενικήκαμεν-
καλό σας βράδυ.