Καρκίνος

Σκηνή Α΄
Νά 'μαστε στ'ασανσέρ και να με ρωτάς για το κραγιόν σου.
Είκοσι λεπτά συζήτηση για το νερό και τον αέρα
μ'έναν γιατρουδάκο τσιλιβήθρα κι ύστερα πάμε για καφέ.
Καιρό έχει να βρέξει.

Σκηνή Β΄
Να σε βρίσκω ξαπλωμένη στον καναπέ καταμεσήμερο,
με τη λιακάδα ξιφολόγχη στο δόξα πατρί και να σου φέρνω
υποβρύχιο στο δίσκο. Δεν θυμάμαι ακριβώς
πόση ώρα έκατσα να σε κοιτάζω. Πόσο σ'αγαπάω και δεν θέλω να σ'το πω.

Σκηνή Γ΄
Ένα δάκρυ μολυβένιο να με πνίγει μ'επίκεντρο τα μάτια σου. Να μη φτάιω εγώ
κι όμως να ν'απολογούμαι σ'ανάσα και φωνή μηχανικά.
Να σε γυρεύω διψασμένη,από καρδιάς, και να μου δείχνεις τοίχο
μασουλώντας το γάμο μιας ξαδέρφης. Ο φόβος μου χορεύει μπάλο στο ταβάνι.

Σκηνή Δ΄
Με την ψυχή στο στόμα- δεν ξέρω πόση ώρα περιμένω.
Η γλώσσα κολλάει στον ουρανίσκο. Ψάχνω απ'το παράθυρο να βρω
κανέναν γλάρο για αντίδραση. Κάπου έχουν ανοίξει ραδιόφωνο
κι η θάλασσα είναι μακριά. Εξ' άλλου αποκλείονται τα θαύματα.

Σκηνή Ε΄
Έχει απέλθει από νωρίς ομήγυρις σχηματισμένη τσίρκο με πρωτοστάτη
έναν καύσωνα χαβά στην κεφαλή μου. Εσύ σε πρώτο πλάνο να παλεύεις
κοιμησμένη για μια μπουκιά ζωή, κι εγώ ανίκανη απ'έξω να κερνάω τους καφέδες.
Δεν προλάβαμε να κλάψουμε μαζί και τώρα δεν ξέρω αν ξυπνήσεις.
Τουλάχιστον ας έβρεχε...

11 comments:

Sokxenos said...

Μιαν ουσία φύτρωνε γη
με μορφή με άλικα χέρια
κι όλων των εποχών την ακρίβεια
Θεέ μου
ας είναι καλά
τη ζωή ν` ανυψώνει
με αυτά τα απλά τα στιλπνά εργαλεία
τις λέξεις
ξύστες και πλάστρες τ` ουρανού
όσο ψηλά τόσο βαθιά
το νου να οργώνει

Παπαρούνα said...

πολύ μου άρεσει η γραφή σου.
την καλησπέρα μου.

Anonymous said...

Σκηνές καθημερινότητας ενός μη συνηθισμένου πόνου. Ξόρκι ηθελημένα μαστορικό , επιτελικά σχεδιασμένο ως ατελέσφορο.

Σε παρακολουθώ πολύ καιρό τώρα και θαυμάζω το τσαμπουκά σου

ο voas σας

Anonymous said...

Να ενημερώσω ότι σε έχουν προτεινόμενο blog στο lexima.gr - αν θες επικοινώνησε με το lexima και καλή συνέχεια στην όμορφη προσπάθειά σου

Ναταλια Καππα said...

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια- λέω μετά από συμβουλή του ΓΠ να ανακαλέσω τον τελευταίο στίχο...

ευχαριστώ και το λεξημα

σωκ- κάποιες φορές είσαι θεός! νά'σαι καλά

Θ. Βοριάς said...

Καλησπέρα Ναταλία! Καλό καλοκαίρι!

ellinida said...

Καλησπέρα
Που χάθηκες εσύ ;

angeliki marinou said...

Δοκίμασα να γράψω κάποια σχόλια, αλλά, σχολιάζοντας κάτι που μας αρέσει πολύ, του αφαιρούμε την αξία (όπως όταν ρωτάμε "γιατί μ' αγαπάς";)

Ναταλία μου, απλά υπέροχο.

Θεοδόσης Βολκώφ said...

Ναταλία, κοίταζα το blog σου και είδα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα! Θα επανέλθω Δημήτριος. ΧΕ ΧΕ (απειλή)....

Βολκώφ

Anonymous said...

Haunted again in my dreams
memories seek my brain
bringing me feelings of joy
and undesirable pain

And so we meet again in a familiar dimension-
Time passes us by, but bears no question-
Why I saw your name written by Death's
pen?
Is it an image of you, or from the grave and back again?


Contemplating an alternative future
-it may had come-

Α.

xenia said...

Δεν έχω λόγια...

Χαίρομαι που σε ανακάλυψα,
Ξ.


...ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ...